Kısa bir aranın içerisinde olmak.. Ama o kadar kısa ki ne zaman bıraktığımı hatırlamıyorum desem yeridir. Geçen gün bir dostum ile ilerisi gerisinden konuşurken ne zamandı en son dediğinde şöyle adam akıllı bir cevap veremedim. Evet fikri bir kenara koymuş bir halim vardı.Bu aranın neden olduğunu pek bilmiyorum ama sanırım hem teknolojik gelişmeler, fotoğrafın kendini farklı alanlara bırakmış olması, herkesin (!) artık bir fotoğrafçı olması ve belki de önemlisi bir demleme dönemine girmiş olmam. Evet, her konuda olduğu gibi insanın da kendisini dinleyip, bekleme zamanına ihtiyacı var.Belki de biraz doydum (k) ve ucuzlaşan fikir içinde hep birlikte kabuğumuza dönme ihtiyacı duydum (k).

Çoğul yazma ihtiyacı duyuyorum zira son zamanlarda elle tutulacak bişeyde göremiyorum. Ya da algım kapalı önüme çıkmıyor. Ama genel anlamda şu ana kadar aldığım o fotoğraf keyfinin bir yere varmadığını hissediyorum. Sanki etrafımdaki insanların da bir şekilde bundan uzak durduklarını düşünüyorum. Hatta biraz da rahatsızlık hissettiklerini. Zira öyle bir dönemdeyiz ki fotoğraf makinesi dediğimizde aklımıza cep telefonu ve birkaç sosyal paylaşım sitesi geliyor. Aslında yaşayan fotoğrafın bu kadar kısır bir alana hapsolması oldukça keyfisiz.Bu arada çok değil 3-4 sene öncesi sırtında tüm ekipmanına almış, tripoduna kadar taşıyan ve sokaklarda fotoğraf çekmeye çalışan insanlar görürdüm. Artık nedense karşıma kimse çıkmıyor. O azimli topluluk nedense artık yok. omzunda bile fotoğraf makinesi taşıyan nerdeyse yok gibi. Olması şartmıydı diye düşününce aslında fikrin yaşaması için onun hakkında heyecan hissedenlerin olması gerekliliğini düşünüyorum.

O topluluk heyecanı yaşıyordu ve enerjisini dağıtıyordu.Demlenme konusunda gelince, sanırım bu dönemi hep birlikte yaşamamız gerekiyordu. Halen yaşıyoruz aslında, geçip gitmedi, şekillenmeye devam ediyor. Bu arada bende demlenmeye devam ediyorum. Son alacağımız şekilden sonra umarım yeniden fotoğraf çekmeye devam ederim(z).